Kunstwerk, gentiaan en drie honden

Pailherols, waar wij verblijven, is een klein, afgelegen gehucht in de Cantal. Het was 20 minuten rijden over kleine kronkelige wegen om hier te komen. Reden genoeg om de Triumph TR twee dagen rust te gunnen! Het dorpje bestaat uit een aantal (kaas)boerderijen, een kerk, een hotel met drie locaties en een Mairie. De Mairie is het "gemeentehuis" en elk dorp in Frankrijk, hoe klein ook, heeft er een, 'en een burgemeester. Het zou mij niet verbazen als dat hier de hoteleigenaar is, maar het kan ook een van de boeren zijn.
In de winter kan het hier goed koud zijn en het is dan ook een vooraanstaand langlaufgebied voor de Auvergne.
Vanmorgen was het koel, half bewolkt en de wandeling van gisteren smaakte naar meer! We togen naar het informatiecentrum (skihuur in de winter) en bekeken de wandelmogelijkheden. Niet te missen was een stellage voor dit gebouw en gisteravond kwamen we erachter dat dit deel uitmaakt van een kunstwerk. Hier bleek ook een wandeling aan gekoppeld te zijn met nog meer opstellingen van dit kunstwerk in de omgeving. Wel 12 km lang, Wouter was er van overtuigd dat dat zou lukken en dus togen we op pad. Voordeel van dit gebied zijn de plateaus waardoor stijgen en dalen zeer geleidelijk gaat. Direct hadden hadden we gezelschap van een hond en al snel sloten zich daar nog twee anderen bij aan. We probeerden ze terug te sturen naar het dorp maar ze bleven voor ons uit lopen. De eerste kilometers gingen bergop over een pad met keien en daarlangs muurtjes van opgestapelde keien. Volop bloemen en vlinders, bijtjes, mooie uitzichten etc. Toen het bos in, vochtig van de regen gisteren en vannacht, mooie contrasten van de witte stammen, groene bladeren en bruine bodem. De honden verdwenen tussen de bomen en wij realiseerden ons dat het zien van een ree met dit gezelschap tot nul was gereduceerd. Omdat we inmiddels enkele kilometers onderweg waren voelden we ons min of meer verantwoordelijk voor de honden. Dat ging een tijd goed maar op een gegeven moment was alleen het zwarte teefje nog in onze buurt. We hebben geroepen en gefloten maar de andere twee waren verdwenen. Het zwarte teefje bleef vanaf dat moment steeds bij ons in de buurt en dat voelde helemaal goed! Toen we uit het bos kwamen en pauze namen deelden wij onze proviand met haar, ze toonde zich aanhankelijk en genoot van de aanhalingen. Ook heel grappig om te merken dat ze op mijn commando's reageerde: "viens, ici, apportez, assiez". We werden echt maatjes;-)
Ons vriendinnetje bleek een held op sokken toen wij een kudde koeien op het pad troffen. Het was ons al opgevallen dat er verse koeienvlaaien lagen op het pad aan het van het bos en na een haarspeldbocht bleken daar een stuk of 20 bonte koeien op het pad te liggen. Ons hondje was al snel via het prikkeldraad een wei in gelopen, maar wij moesten ze passeren, toch wel een beetje spannend.... De grap is dat die koeien zich net zo ongemakkelijk voelen met de situatie als wij, ze lagen op het pad toen wij naderden maar gingen allemaal staan toen wij dichtbij kwamen, langs het prikkeldraad zijn wij ze gepasseerd.
Daarna nog door een wei moeten lopen waar een kudde Salers runderen stonden, best indrukwekkend vee! Zo nieuwsgierig als wat, ze volgen je met hun kop tot je uit het zicht verdwenen bent. En ja, ook diverse keren schrikdraad moeten passeren, rollend over de grond, nogal een hilarische vertoning.
De wandeling was echt prachtig. Op het hoogste punt uitzicht naar het noorden op de pieken van de vulkanen en naar net zuiden het idee dat je de Middellandse zee kon zien wat natuurlijk onmogelijk is, maar kilometers in de verte! In de weiden en langs de weg heel veel bloemen waaronder de gentiaan waarnaar deze wandeling genoemd is. En al de tijd (4,5 uur) dat de wandeling duurde geen mens gezien en gezelschap van ons hondje.
Oh ja, het kunstwerk, Ma Montagne, is van de hand van madame Camille Henrot (prix Nam Jun Paik in 2014 en Edward Munch Art Award 2015, niet de minste dus!) en bestaat uit een kunstzinnig soort van sculpturen/hekwerken die een eerbetoon vormen aan de herders en drijvers van de kuddes in dit gebied. Het is in juni dit jaar geplaatst en zal blijven staan, een interessant kunstwerk, het zijn meerdere componenten en die staan dus verspreid over een groot gebied in de natuur.
Van middag lekker gelezen in de tuin en ik ben naar de "ferme detente" gegaan die ook bij het hotel hoort. Daar is de sauna, spa en overdekt zwembad. Niet bijzonder maar wel lekker even. Het was vandaag een koele dag, de zon liet zich regelmatig zien, maar door de wind voelde het koel aan.
We hebben inmiddels, ondanks het smeren van zonnenbrand een 'wandelnekkie' = bruin, gekregen, haha. En de hondjes? Ons zwarte vriendje hebben we 'thuis' afgeleverd, zij vloog meteen naar binnen, uitgevloerd denken we. De andere zagen we later die middag weer in het dorp, dus die heeft de weg vanuit het bos ook terug gevonden!