Echt waar! Ja, echt!

Om kwart voor 11 stapten we uit op het station van Jombang, direct de bus in die ons naar Batu bracht. Omdat er onderweg eigenlijk geen goede lunch mogelijkheid was zaten we met rammelende magen in de bus, we hadden tenslotte om half zes al ontbeten en nu pas tegen de tweeën de lunch. Maar reisleider Tjipko zorgt wel goed voor ons, zo deelt hij op zo een lange reisdag altijd iets lekkers uit. Ook voorziet hij ons dagelijks van een leuk verhaal, zingt een liedje of vertelt een anekdote. Hij gooit ons ook veel Indonesische/javaanse woorden om de oren, maar dat is het ene oor in het andere oor uit, het enige wat is blijven hangen is dat de Indo's moeite hebben met de v en f en die vervangen zijn voor de p, zo krijg leuke verbasteringen van woorden uit het Nederlands, kopje koffie is koppie koppie, vice versa is pise persa. Zijn meest gebruikte woorden zijn: "eigenlijk, denk ik, misschien", hij complimenteert de groep dagelijks, we zijn zeer gedisciplineerd en vertrekken altijd op tijd, zelfs als Tjipko heeft gezegd dat we denk ik misschien eigenlijk wel om 6 uur vertrekken.

Ik dwaal af, ik was bij de lunch, het was laat, maar het was ook de beste lunch tot nu toe! En deze middag waren we vrij! Lekker luieren bij het zwembad was het idee, maar helaas zwaar bewolkt. De plannen werden gewijzigd, veel van de dames gingen naar de "beauty farm", ik koos voor een massage van top tot teen. Mijn hemel, het leek wel of die masseuse brood aan het kneden was, mijn hele lijf tintelde na afloop dus met de doorbloeding zal het wel helemaal in orde zijn!

Wouter ging met drie anderen een potje tennissen, hilarisch, rackets uit het jaar nul en ballen waar je de hond nog niet eens mee laat spelen. Ik kon op de massagetafel alle geluiden volgen en het laat zich raden, Wouter was in bloedvorm, maar verloor toch....

We aten met de hele groep in het restaurant, een bandje kwam aangetreden en wist de stemming er goed in te krijgen door Nederlandse hits te gaan spelen: het kleine café, tulpen uit Amsterdam, bloed zweet en tranen! Heel gezellig, maar om half negen vertrok iedereen naar zijn kamer want.......

De wekker ging vanmorgen om 00.30 uur, ja echt waar!!! Midden in de nacht vertrokken we met 2 kleine bussen naar het echte hoogtepunt van de rondreis, namelijk een van 2770 meter hoog. Een tocht van ongeveer drie uur door de bergen, overstappen in 4x4 jeeps en naar het uitzichtpunt op de Bromo om zonsopkomst te aanschouwen. De Bromo is de bekendste vulkaan van Java door zijn prachtige ligging midden in een woestijn van lavazand en as. Het was een heel spektakel toen we daarboven aankwamen, een grote hoeveelheid jeeps, brommers en dus ook heel veel mensen. Onze gids wees ons de beste plek en drukte ons op het hart daar vooral te blijven staan. Daar sta je dan in het pikkedonker, veel schermpjes van telefoons en fototoestellen die oplichten en dringende (ja, echt) mensen, en in de kou! Iedereen had zich goed aangekleed, maar als je daar twee uur staat (ja, echt) om de zon te zien opkomen dan krijg je het best koud met 10 gr en wordt je er ook wel wat melig van. Maar eerlijk is eerlijk, zo rond vijf uur begon het spektakel wat ongeveer een uur duurde en het was allemachtig prachtig (echt waar)! Het laat zich moeilijk omschrijven maar hopelijk lukt het straks in Bali om foto's te plaatsen, dan kunnen jullie daar ook van meegenieten.

Meteen twee vragen beantwoord: foto's volgen zo spoedig mogelijk en we gaan over twee dagen een week uitrusten op Bali!

Na de zonsopgang aten we het meegebrachte ontbijt, behalve Wouter en zijn maatje..... zij waren niet zo lekker.... De Jeeps brachten ons naar de zandwoestijn waar de actieve vulkaan Bromo en ook een uitgebluste vulkaan in liggen. Door wolkennevels en heel veel zand en stof (mondkapjes ter bescherming), de Dakar-rally is er niets bij, ik genoot, Wouter en zijn maatje (en nog een paar anderen) iets minder. Dan een wandeling door het mulle zand en een trap van 240 treden naar de kraterrand, die hebben Wouter en zijn maatje niet gehaald, die ledigden onderweg hun ingewanden.... (echt waar, jammer voor die stoere kerels.....)
Wat een timing, de wolken trokken op en een schitterend landschap lag voor ons. Met de trap bereikten we de kraterrand, op de achtergrond de dode vulkaan en dan de laaghangende wolken en de grote hoeveelheid stoom uit de actieve krater, betoverend. De laatste uitbarsting van de Bromo was in 2011, de kraterrand had voor die tijd een omtrek van 100 meter, nu 1000 meter. Toen kon men rondom lopen, dat gaat nu niet meer, veel te gevaarlijk, een volgende uitbarsting wordt in 2016 verwacht.

Aan het eind van de ochtend had de hele groep egaal grijze schoenen.... De terugreis verliep goed, de buschauffeurs gaven gehoor aan het verzoek van Tjipko om rekening te houden met de zwakken en reden rustig door de bergen.

Terug bij het hotel namen we een verfrissende en verkwikkende douche, vielen twee mannen uitgeput op bed en ging de rest lekker lunchen;-) Vanmiddag weer zwaar bewolkt, samen met de vrouw van een manicure behandeling en voetzoolreflexmassage laten doen. Wouter voelt zich weer wat beter, eens kijken of er vanavond wat in blijft! (Hij staat nu onder de douche en ik hoor "kon tjikia de l'amore" een goed teken!) Een ding weet ik zeker: vanavond lig ik vroeg op bed (echt waar!)!!!