Elberadweg

31 juli
Tijd om te vertrekken uit dit deel van Duitsland, we zetten koers richting Dresden en twijfelen nog of we eerst in de buurt van Leipzig zullen overnachten. Regen onderweg haalt de twijfel weg, we rijden door naar de Elbe en vinden een plek op de kleine camping Rehbocktal ruim 20 km van Dresden. Op 4 km ligt Meißen, wat ook een aantrekkelijk stadje moet zijn. In de middag op de fiets daar naartoe gereden en inderdaad een mooi centrum met oude panden, wat rondgewandeld en op het terras bij Vincenz Richter beland. Een prachtig oud pand en een interieur als van een museum, al generaties lang in handen van dezelfde familie en tevens een bekende wijnbouwer in de regio. De wijn smaakt inderdaad uitstekend en ook het eten smaakt zeer goed! Elk kwartier kunnen we genieten van het klokkenspel van porseleinen klokken van de naastgelegen Frauenkirche. Na een poosje worden we gevraagd naar binnen te gaan, de zon was inderdaad weg en nog geen minuut later begint het hard te regenen. Als de bui voorbij is snel terug gefietst naar de camping waar de regen even later weer met bakken uit de licht komt, net droog overgekomen! Onder de luifel genieten we nog even van de oorverdovende stilte, behalve het getik van de regen.

Donderdag 1 augustus
Dresden ligt op fietsafstand, langs de Elbe ligt een goed onderhouden fietspad, met de wind in de rug fietst dat lekker weg! Dresden staat bekend als “Florence aan de Elbe” dit vanwege de vele Barokgebouwen. Echter onze eerste indruk was wat zwart: het slot, de opera, de Hofkirche, bepaald geen pracht en praal. We fietsten door naar de Augustbrucke en liepen daar de stad in. We kwamen op het marktplein en daar bleken prachtig gerestaureerde/herbouwde gebouwen te staan. We werden uitgenodigd de Frauenkirche binnen te gaan voor een dienst van Wort und Orgelklang, ach waarom niet. Binnen werden we verrast door de enorme ronde lichte ruimte, rijk versierd in pasteltinten en een hoge koepel. De oorspronkelijk kerk bleek in 1945 gebombardeerd te zijn en pas in 1994 zijn ze begonnen met de herbouw. Het hoogbarokke gebouw is dus eigenlijk gloednieuw. Later zagen we aan de buitenzijde inderdaad enkele overgebleven oude muurdelen. Het orgelspel was overigens erg mooi en de korte dienst werd gevolgd door een uitleg over het interieur door een gids.
We hebben een tijd rondgewandeld bij de Zwinger, een grote binnenplaats/tuinen omgeven door rijkversierde barokke paviljoens, heel veel beeldhouwwerk/bustes/standbeelden. Geen Trevifontein (Rome) hier, maar wel het Nymfenbad, een mooie waterpartij omgeven met veel deels ontblote dames (standbeelden dan;-)
Best een aardige stad en een bezoekje was het wel waard. Veel restauratiewerk dus steigers, ingepakte gevels en af en toe behoorlijk wat lawaai daardoor. En als je dan zo een zwarte Hofkirche binnengaat blijkt het interieur heel licht te zijn en er een prachtig orgel te staan, maar de schoonheid van het gebouw/de architectuur is verstopt onder de zwarte aanslag.
De weg terug was zoals we al verwacht hadden best pittig want nu wind tegen en geen ondersteuning. Maar Halverwege een terrasje en haast hadden we ook niet, dus rustig aan.

Vrijdag 2 augustus
Vanmorgen werden we gewekt door de regen, een gezellig geluid, maar ook niet echt gewenst. Koud was het niet, dus gewoon buiten onder de luifel ontbijten, krantje lezen, spelletje spelen en plannen maken. Rond elf uur zijn we er met de auto op uitgetrokken naar de Saksische Schweiz, een nationaal park richting de Tsjechische grens. Het weer was inmiddels opgeknapt en de zon liet zich zelfs af en toe zien. De rivier de Elbe heeft in dit gebied geholpen door weer en wind miljoenen jaren geleden bizarre rotspartijen gevormd. En dat heeft natuurlijk ook te maken met de materialen zoals zandsteen, kalk, magma van vulkanen, basalt. Wat de natuur overgelaten heeft, enorme rotstorens, is voor toeristen toegankelijk gemaakt door mensenhanden. De hoogste rotsen zijn door een brug met elkaar verbonden, (al meer dan 100 jaar geleden). Een flinke wandeling en klim met mooie uitzichten over de Elbe en omstreken. En onderweg ook genoeg te beleven aan zuchtende, puffende en steunende mensenmassa’s, selfies makend, met berguitrusting of op slippers, jong en oud, dik en dun, kortom genoeg vermaak! Wij hebben gezweet en voor de knietjes niet heel fijn, maar het moet gezegd, het is een spectaculair natuurverschijnsel.