Donker Afrika

Elke ochtend begint met hetzelfde ritueel, voor we naar het ontbijtrestaurant gaan een laag zonnebrandcreme aanbrengen en daaroverheen DEET, antimuggen. Dom, dom, dom, vanmorgen vergeten, 10 minuten in de lobby (internet) was genoeg om acht keer gebeten te worden in mijn benen. Sinds vorige ervaringen van bulten zo groot als bierviltjes heb ik allergie pillen hiertegen, niet gewacht op een reactie maar meteen ingenomen en gelukkig geen last gekregen.
Rond het middaguur zijn we naar Tejo's pannenkoekenbar gelopen om een kop koffie/biertje te drinken. Snel internet hier zodat we eindelijk een keer de krant konden downloaden. Daarna een bezoekje aan de grote supermarkt om inkopen te doen voor het schooltje. Puntenslijpers, 25 schriften en potloden en een groot schrijfblok voor de juf. Door naar beachbar pocoloco waar we E zouden treffen. Strandbedje, lekker luieren en lezen, genieten van het uitzicht op de oceaan lunchen en drinken. Later op de middag kwam E, we wisselden cadeautjes uit, hij gaf ons een leuk aandenken en ook voor onze gemeenschappelijk vriendin in Nederland. We kletsten nog wat en wij vertelden hem wat dingen over Nederland. Hij lag in een deuk bij het idee dat wij fietsen hebben met een hulpmotortje, ook dat in Nederland bijna iedereen een auto heeft kon hij moeilijk begrijpen, waar parkeren we die dan allemaal? E blijft bescheiden en een beetje verlegen, uit zichzelf vraagt hij niets. Ik heb een paar keer gevraagd of hij het niet vervelend vindt dat wij dingen aan hem vragen, maar dat is allemaal oké, gepaste terughoudendheid van onze kant, je wilt hem ook niet de hemd van zijn lijf vragen. Het afscheid was warm en hartelijk en bijna zeker een tot ziens! Hij zorgt ervoor dat de spullen op school komen, voor zijn familie gaven we tandenborstels en tandpasta mee;-).
Met Bass hadden we om 8 uur afgesproken en stipt op tijd stond voor de deur. We hebben steeds bij restaurantjes gegeten van lokale eigenaars, vanavond gaan we naar een echte local, hier geen toeristen. Door donkere compounds en zandbakwegen kwamen we bij The Cave, aanbevolen door een Nederlandse kennis! Op het menu staat "chicken from the ground" langzaam boven houtskool gegaarde kip. De cel van een gevangene (in Ned.) ziet er vast beter uit dan de inrichting van het restaurant, 1 oude plastic campingtafel met drie stoeltjes, een televisie in de hoek waar films met Arabische ondertiteling op te zien is. Biertje besteld en 2 porties, Bass had laat geluncht, hij at niet mee. Een plastic bord vol met kip, mosterd, mayo en curry erbij, geen bestek, we eten op de Afrikaanse manier met onze handen. Echt, super lekker gegeten/gekloven, door en door gaar maar evengoed lekker sappig en heerlijk gekruid en dat alles voor het astronomische bedrag van 300 dalassie (over het geld morgen meer). We hadden natuurlijk dikke binnenpret, hoe leg je dit thuis uit? Geen servetten, een emmertje water, waspoeder en een keteltje om de handen schoon te maken. Wat een ervaring!!! Wij hebben het restaurant omgedoopt naar Gambian Fried Chicken, het bleek ook een afhaalrestaurant voor buurtgenoten.
Na het eten vroeg ik aan Bass of we een wandeling door de buurt konden maken, Bass een beetje verbaasd, wil je dat dan, tuurlijk!? Het is pikdonker op straat, geen straatverlichting, alleen daar waar nog winkeltjes open zijn of deuren openstaan is licht. Ik gebruikte mijn zaklampje af en toe om niet overobstakels te vallen. Evengoed is het oppassen geblazen, volop kuilen en hobbels in de weg. Dit is het echte leven in Gambia, veel kleermakers in deze wijk, piepkleine winkeltjes met allerhande koopwaar, een kijkje op de markt die nu zo goed als uitgestorven was, de tafeltjes van de verkoopsters staan leeg, een vislucht verraad waar de vis verkocht wordt. We komen op de hoofdstraat uit, een belangrijke doorgaande weg naar de hoofdstad, hier veel mensen op straat. Uit sommige compounds klinkt muziek en feestelijke geluiden, feestjes ter gelegenheid van een nieuw geboren wereldburger, de vrouwen zien er fantastisch uit in hun mooie kleurrijke jurken met glitters.
Nu het slot van de avond, onze laatste avond in Gambia, we gaan naar een festival dat we niet mogen missen volgens Bass bij beachbar Domino's. Een reggae party op het strand, bij binnenkomst in de bar zien we een tiental black and white paartjes zitten, oké dus. We gaan naar buiten, op het strand staat de DJ, hier hoofdzakelijk Gambianen. Bass installeert ons aan een tafel met stoelen, maar dan voel je je echt een ouwe ... staan en bewegen "go with the flow". Op de reggae muziek ga je vanzelf bewegen, binnen een halfuur stroomt het vol en ziet het (erg letterlijk) zwart van de mensen. Iedereen heeft het naar zijn zin, Bass vraagt regelmatig of het goed gaat met ons, we drinken een biertje, Bass rookt een jointje net als de menigte hier en we krijgen natte voeten omdat het hoog water wordt en opeens erg ver het strand op stroomt. Plots valt de stroom uit, dat hebben we bijna dagelijks meegemaakt, wel grappig om mee te maken tijdens een dansfeest. Na enkele minuten gaat onder groot gejuich de muziek weer aan "we want love"! Wij vieren maar vast dat het morgen onze trouwdag is. Het was weer een leuke ervaring, na anderhalf uur brengt Bass ons terug naar het hotel. Hij heeft goed op ons gepast, hij liet ook ondeugende trekjes zien en we hebben weer veel lol met hem gehad! Mooie laatste avond in the Gambia!