Van trinidad tot Santiago

Er moet in inhaalslag gemaakt worden...
ik begin in Trinidad, de regen ging over in een wolkbreuk die uren heeft geduurd. We kwamen zeiknat thuis uit het internetcafe met een tussenstop in een lokaal schooltje voor kinderen die speciaal onderwijs nodig hebben, wat weinig middelen... we hebben een donatie gegeven, misschien verdwijnt het in de zak van de juf maar uitgaande van het goede van de mens komt het vast op de juiste plaats terecht. We hadden bedacht deze keer in een restaurant te gaan eten, om 7 uur dus toch op pad, Wouter met de emergency poncho van de Xenox en ik met een parapluutje. Als verzopen katten kwamen we bij een restaurant waar ze vervolgens vertelden dat ze gesloten waren vanwege het noodweer, er zat ook niemand. Wij schoten in de lach, wat moet je anders maar zij wijzigden direct hun opvatting en we konden toch eten. Het werd een bijzondere avond, de regen kletterde onophoudelijk uit de lucht op de binnenplaats maar tot onze verbazing verscheen er na enige tijd een trio die een prive concert verzorgde voor ons. Het was bijzonder, romantisch, ze zongen en speelden echt goed, de kip smaakte best en de mojito{s nog beter. {s Anonds door de stroomversnellingen waar de straten in waren veranderd naar huis. Trouwens heel fijn dat we hier een grote kamer hadden met schommelstoelen en tafel met stoelen.
Even tussendoorÑ leestekens is een ramp, dus af en toe rare tekens....
De volgende dag vertrokken naar Camaguay, een tussenstop naar Santiago. Hele aardige route. We waren gewaarschuwd voor ritselaars in de stad. Cubanen zijn erg aardig en behulpzaam maar niet allemaal. Camag is een stad met ontzettende kronkelstraatjes, ik dach aardig in beeld te hebben hoe we bij ons casa moesten komen )telefonisch geboekt= maar dat viel vies tegen. Op een gegeven moment de auto aan de kant gezet om te orienteren komen er twee mannen op ons af. beide hadden ze een kaartje van onze casa, de een zeiÑ ze is mijn vrouw, ik wijs jullie de weg, de ander zeiÑ ze is mijn moeder, ik stap wel in en wijs jullie de weg, het waren niet vader en zoon.... Beiden afgewimpeld, punt is dat ze je naar een ander casa brengen, zeggen dat dat jouw casa is en commissie opstrijken dat je als toerist moet betalen. Nou ja, verder gezocht en uiteindelijk gevonden. Hele mooie casa met prachtige grote patio en superaardige gastvrouw candida. Komt na 5 minuten de man binnen die zei dat het zijn vrouw was..... muchos excuso....
Inmiddels had ik last van bekende vakantieziekteverschijnselen, toch maar op pad gegaan, we wilden wel wat van de stad zien. Een stratenplan, vreselijk lastig, een heel gedoe om de weg terug te vinden. Candida had heerlijk gekookt en voor mij had ze kippensoep gemaakt vanwege mijn buikklachten, heel lief, alleen ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Om half negen lag ik op bed en lekker geslapen met af en toe een bezoekje aan het toillet om de maag en darmen te legen...
De volgende dag naar Santiago, veel kilometers te gaan dus. Bij een benzinestation namen we een moeder en dochter mee. Meteen volop babbelen en vragen, een echte 14 jarige kwebbelkont. Ik vroeg waar zij woonden en over school en werk etc. met behulp van het taalgidsje kwamen we een heel eind. Vol trots vertelde ze dat zij op het platteland wonen in een Communidad en al snel kwam de vraag of wij niet bij hen op bezoek wilden en koffie drinken. Leek ons een leuk idee dus op een gegeven moment de hoofweg af. Onderweg kwamen we een broer met zijn zoontje tegen, hup, ook instappen en zo gingen we met een vol geladen auto over een weg vol hobbels, bobbels, keien en gaten. Het meisje zat opgetogen en blij te springen op de achterbank. Het was 15 km, pakweg 40 minuten van de hoofdweg... Wij denken bij een boerderijtje uit te komen.... nee bij 6 kazerneflats type Rusland... Wij hebben die onderweg al veel vaker gezien, het ziet er verschrikkleijk armoedig uit. maar vol trots werden we mee naar binnen getogen en lieten ze ons de cafe pru ruiken in een stenen kruikje. Uit het slaapvertrek werd de kaas gehaald die ons ook al beloofd was, we moesten op de beste stoelen gaan zitten. ik moest naar het toillet, ik zal er niet over uitweiden maar het was wel schoon... klein detail, er lag een schriftje met uitgescheurde blaadjes, daarnaast een doos met verpropte blaadjes, het gebruik mag duidelijk zijn...
In het flatje wonen vader, moeder, dochter, zoon met twee kinderen en nog een zoon. Er zijn twee slaapvertrekken, een klein keukentje met plastic servies en zeer eenvoudig keukengerei. We vwerden meegenomen naar buiten waar het paard van de broer stond en konijnen in een hok, een varkentje scharrelde achter rond de flat. Direct daarachter bananenbomen. De nodige foto{s zijn gemaakt en adres genoteerd, we hebben wat cadeatjes achter gelaten en zijn na een half uur weer vertrokken. De trevredenheid van de mensen, trots en blij, mooi om mee te maken! Omdat het kleine jongetje op de heenweg was meegereden moest het zusje natuurlijk een stukje mee terug in de auto, dus beide meisjes ingestapt en zwaaien naar iedereen in het dorp.
Zo werd een saaie rijdag opeens een bijzondere dag!
In Santiago was het weer even zoeken naar de casa die we weer telefonisch geboekt hadden, midden in het centrum op de 1e verdieping van een appartement. Een bejaard echtpaar, bijzonder aardig en behulpzaam ook weer. Hat was inmiddels 6 uur dus meteen maar op pad gegaan om iets van de stad te zien maar al snel op het terras beland van hotel Casa grande. gegeten in een Paladar en naar casa de Trova, een must als je in Santiago bent. Wij vonden het allemaal wat tegen vallen, hele drukke stad vol met 2'takt brommertjes die vreselijk stinken, mensen die van alles van je willen, taxi, gids, zeep, casa vinden, restaurant, pennen, bedelaars. We werden er een beetje gek van. De volgende dag besloten we naar een natuurpark te gaan buiten de stad... het duurde een uur eer we de stad uit waren, ergens een verkeerde straat ingegaan en kom er dan maar weer eens uit, borden staan hier nauwelijks en straatnaam ook vaak niet, heel veel eenrichtingsverkeer wat ook niet altijd duidelijk is waardoor we zelfs een keer spook gingen rijden. Maar goed, uiteindelijk de drukte uit en genieten van de mooi natuur, tropisch regenwoud en naar, zoals het in de boekjes staat, het moiste uitzichtspunt van Cuba gereden, 12 km bergop. Wat jammer dat de wolken precies 50 meter te laag hingen.... geen uitzicht dus maar op de terugweg drie zwarte mannen met ballast meegenomen, toen daar maar een foto van gemaakt wat ze prachtig vonden. Oh ja, ook nog het nationaal museum voor oldtimers bezocht, haha, Cuba is een openluchtmuseum wat oldtimers betreft maar hier stonden zelfs nog een T'Ford en de auto van Beny More en Raoul Castro. En er stond een Triumph herald! Daar hadden we er ook al een van in Trinidad zien staan! Leukste was een verzameling miniaturen die de geschiedenis van het vervoer verbeelden, van Egyptische ossenwagen tot Formule 1, 10000 stuks.
Gegeten in een ander paladar waar we een nedrlands koppel troffen, gezellige avond mee gehad en hoe klein ons land is blijkt weer, we moeten de groeten overbrengen aan iemand in Werkhoven terwijl zij in Hengelo wonen....
Gisteren vertrokken uit Santiago maar ik stop nu!
Hoop dat alles goed gaat in Nl. De teleurstelling van de uitschakeling van NL al verwerkt? iedereen hier weet ervan en we worden soms een beetje uitgelachen om het verlies. Wij wijzen de trotse Cubanen dan op de prestaties het Ned. Baseball team vorig jaar!
Tot gauw, lieve groeten allemaal van ons beidjes!!!