Bijzondere bezoekjes

Vanmorgen werd ik wakker van een kabaal, het klonk alsof ze iets aan het slopen waren, het duurde zeker 20 minuten, harde bonken. Geen idee waar dat vandaan kwam. Later op de dag hoorden we apen vanuit de boom op het dak van een gebouw springen, aha, dat was het waar ik wakker van werd. We hadden om 9 uur afgesproken met E om zijn dochtertje en familie te bezoeken, waren we in ieder geval op tijd wakker!
Hij was er om 9 uur met een groene taxi, bestuurd door een vriend van hem. Het was druk op de weg, een ochtend en avondspits kennen ze hier ook. Na een minuut of 20 rijden verlieten we hoofdweg en reden een zandbak in, dat is althans de beste benaming voor de straten waar we vervolgens doorheen reden. Eerst een bezoekje aan de Agape Preparation School, basisschool voor kinderen van 3 tot 14 jaar. Papa keek zo trots dat zijn dochter nu op deze school zit, S was heel verlegen, het was voor het eerst dat zij een blank persoon zag.... ik kreeg een schuchter handje. De klasgenootjes waren inmiddels samengedromd buiten de deur van het klasje en ik werd bijna onder de voet gelopen, ze wilden me allemaal een handje geven. Ik vroeg of ze een liedje konden zingen en de juf zette met hen een Engels liedje in over kindertjes die naar school gaan, zo schattig. Daarna was de beurt aan mij, vol interesse luisterden en keken ze naar mij toen ik "klap eens je handjes" zong. Ik nodigde ze uit om mee te doen en stralend gingen de handjes in de lucht en in de zij, nog schattiger. De juf sommeerde de kinderen weer terug te gaan in de klas in en verder met hun werk. Ze liet ons trots werk van de kinderen zien. Op dit moment waren ze bezig met het onderwerp water, dat kan uit de put komen of uit een kraan. Ik durf te wedden dat de meeste van de kinderen in het klasje geen kraan in huis hebben.... Zij bracht ons naar het kantoortje om de spulletjes af te geven die wij mee hadden genomen. Behalve schriften en pennen had ik tandenborstels en pasta meegenomen, de juf wilde graag de tandpasta voor zichzelf houden, echt een luxe artikel voor haar, blij gezicht! We hadden een kort gesprekje met de directeur.
De klasjes zijn klein en donker. In het klasje van S. zaten ongeveer 25 kinderen van 5-7 jaar op houten banken langs de 2 tafels. Aan de muur werkjes en tekeningen. Er wordt alleen Engels gesproken op school. In andere klassen met grotere kinderen zag ik ook individuele tafels en stoelen. De buiten muren zijn educatief beschilderd. Het is allemaal heel eenvoudig en basic. Toen wij aan kwamen lopen was de juf bezig om met een mesje een punt aan een potlood te slijpen... iets simpels als een puntenslijper is er gewoon niet.... had ik dat geweten...

Na dit bezoek naar de familie van E enkele straten verder, het scheelde niet veel of we moesten de auto duwen omdat hij bijna vast kwam te zitten in het zand. In de regentijd kun je hier met de auto al helemaal moeilijk komen vertelde hij. De stenen huizen liggen achter muren, het is lastig om te beschrijven. Het oogt heel gesloten maar er speelt zich veel op straat af en met open deuren zoals al gauw bleek. Toen we de straat van E inreden werden we verwelkomd door roepende kinderen "toubab, toubab!" dat betekent "blanken", die zijn ze niet gewend te zien in hun compound.
Een hartelijk welkom door de moeder/oma met een knuffel, wat een lieve uitstraling heeft deze vrouw. We durven er alles op te zetten dat ze haar beste kleding aan had getrokken voor het bezoek, ze zag er prachtig uit. Er werden stoelen naar buiten gebracht en daar zaten we dan. We gaven de cadeautjes die we mee hadden genomen, oma hield het tasje dicht tegen zich aangedrukt, stralend, maar wel meestal met de mond gesloten, zich generend voor haar tanden. Op de plaats een kookplaatsje, kippen en kuikens en weldra buurkindjes en vrouwen die nieuwsgierig kwamen kijken. Een aantal geiten kwam ook nog even buurten. E. liet trots de waterput zien, die heeft zijn vader zelf gebouwd, voordat hij stierf aan malaria hoorden we later. Van de put wordt ook gebruik gemaakt door buurtgenoten, een aantal tienermeisjes kwam de wasteil vullen toen wij er waren. Het water is alleen voor huishoudelijk gebruik, niet om te drinken. Ik zat al gauw met het zoontje van de broer op schoot, een 2-jarig snottebelletje. De conversatie is lastig, oma spreekt geen Engels, enkele woordjes, maar ongemakkelijk was het niet. Het wachten was op de zus van E. zij spreekt wel goed Engels, haar zoontje van 11 kwam mee, dochtertje was op school, goed om te horen! Uiteindelijk kwam de broer ook nog boven water, die was lui en kwam net uit bed. Een andere broer (vader van het snottebelletje) was aan het werk. Iedereen was "happy" dat was duidelijk! De nodige foto's gemaakt en toen weer afscheid genomen.

We maakten nog een stop bij de lokale markt, hier had oma vroeger ook haar plekje om spulletjes te verkopen. Een gezellige klets gemaakt met een collega en op de foto met haar, ze gaf haar telefoonnummer maar dat heb ik per ongeluk gewist, jammer nu kan ze foto niet zien.
De sfeer op deze markt was veel meer ontspannen dan die we gisteren bezochten. Om half twaalf waren we terug bij het hotel, Een hele mooie ochtend met hele bijzondere ervaringen!