BerggeiT(R)en

Wat een dag! Een mooie dag!
We moesten eerst benzine tanken en reden daarna op goed geluk naar een klein dorpje bergop. We parkeerden de auto en ik zag al snel de mogelijkheid om een gemarkeerde wandeling te maken. In het dorpje raakten we nog even in "gesprek" met een oude Italiaanse dame die zeer slechthorend bleek. Ik moest in haar oor schreeuwen dat wij toeristen zijn en uit Olanda kwamen. Vervolgens begon ze een heel verhaal waar het hele dorp (als het niet lag te slapen), van mee kon genieten. We begrepen er niet veel van maar ik maakte er wel uit op dat zij ooit loges uit Holland had gehad. De wandeling bleek een flinke klim te zijn, we dachten steeds, nu komt er een vlak stuk, maar dan was er weer een haarspeldbocht omhoog. We hielden vol en kwamen uiteindelijk bij een klein gehucht met een gedenkteken. Daar rechtsomkeert gemaakt want een rondwandeling was niet mogelijk en met het afdalen werd een aanslag op onze knieen gedaan. Bergop is hijgen, maar bergaf is echt niet minder makkelijk. We hadden mooie uitzichten en daar ging het om, twee uur gewandeld, goed voor ons!
Toen was de TR weer aan de beurt, we reden de "beruchte" berg uit de Giro d'Italia op de "Zoncolan".Bergop van de kant die wij reden was tot het skistation niet spectaculair maar daarna begon de pret. Steil omhoog, dwars door de pistes heen. Maar omlaag was pas echt spectaculair, hoe stijl, hoe veel krappe bochten en hoe smal, en donkere natte, lage tunneltjes. De remmen dreigden oververhit te raken, we maakten een "pitstop" om ze te laten afkoelen. Toch was dit niet de ultieme uitdaging van vandaag want hierna was de monte Crostis aan de beurt. Ik had daar twijfels over en dat was voor Wouter de reden om door te gaan. De Stelvio en de passo Gavia verbleken hierbij, een gemiddelde stijging van 10% over 10 kilometer. De temperatuurmeter van de auto doet het helaas sinds deze week niet, maar omdat het mooi weer was vandaag, was het zeer waarschijnlijk dat deze hoog op liep onder deze omstandigheden. We hebben de auto dan ook na 7 km aan de kant gezet en de motorkap opengemaakt voor extra koeling. Het was een geheel nieuwe ervaring, ik ben aardig wat gewend en niet gauw bang, maar ik kreeg het echt een beetje benauwd. Zo steil en meestal geen beschermende maatregelen op de weg........ brrr. Het was overigens een geweldig mooie tocht en gelukkig kwamen we maar twee tegenliggers tegen over de 35 km die de route lang was. Ik zat steeds aan de kant van de afgrond en vroeg Wouter steeds maar weer vooral te rijden of hij in Engeland was.. links dus... hoewel de weg zo smal was dat het ook niet veel uitmaakte. Ik had ook last van doembeelden, remmen die weigerden en dat soort geneuzel.... Ondanks dat alles toch ontzettend genoten en blij dat we weer beneden waren....en dat alles op een zonovergoten dag met af en toe een wolkje. Wat wil eens mens nog meer.
Op de berg nog meerdere marmotten gezien en koeien op de weg en uitzichten alsof je op het dak van de Dolomieten was beland. Vanavond hoorden we dat de berg in 2007 in de Giro opgenomen was, maar 5 uur voor de bestijging eruit is gegooid omdat het te gevaarlijk zou zijn. Dat konden wijons heel goed voorstellen, grote delen wel verhard, maar zonder toplaag, dus kiezels, ik moet er niet aan denken dat daar hardrijdende wielrenners in een wedstrijd over heen gaan.
Wij zijn volledig aan onze trekken gekomen vandaag en hebben de dag af gesloten met het eten van een overheerlijke Italiaanse pizza. Buona sera!