Ijstijd

We werden uitgezwaaid door de aardige en praatgrage Margareth tot we uit het zicht waren verdwenen. Via de South Atlantic Way reden we langs de kust natuurpark de Burren in, een interessant landschap, vertaald is dat “Rockyplace”. Het is gevormd in de ijstijd door de gletsjers en die vorm is goed te herkennen. Het is een uitgestrekt gebied vol grote afgeronde leisteen, uitgestrekt en stil. Er is een bijzondere variatie in vegetatie te vinden, maar de bloeiperiode was voorbij. Ook zijn er veel vondsten uit het stenen tijdperk. We maakten een slinger door het landschap om de bekendste te zien, een grafheuvel met grafportaal die daar al 5 a 6 eeuwen staat, Portnabrone. Bovenop ligt een plaat leisteen van 1500 kg, wat een monsterklus moet dat geweest zijn om die er bovenop te krijgen en dat de dragende stenen in formatie bleven staan, indrukwekkend!
In de middag reden we een ander natuurpark in: Connemara, ook ontstaan in de ijstijd maar een heel ander landschap. Hier heel veel groen, heel veel meren, uitgestrekte heidevelden, wollegras en een enorm turflandschap en dat alles met een uiterst grillige kust waartussen af en toe een prachtig mooi strand. Het lijkt soms compleet uitgestorven, we reden 15 km zonder een huis te zien en dan opeens een drukte, blijkt daar een pad naar een strandje te zijn.
Soms missen we een afslag omdat die vaak verscholen liggen in een heg, via een klein landweggetje even verderop pikken we dan de route weer op. Zo kan het gebeuren dat er een familie kip op de weg loopt die op het gemakkie doorloopt naar de boerderij....
Onderweg geluncht in Kilvarra en ‘s middags bij een pub in Roundtown mijn verslag van gisteren zitten schrijven, beiden binnen omdat het in de zon gewoon te heet is.
Eind van de middag kwam er bewolking opzetten en wind. Aangekomen bij de B&B bij Clifden, op een heuvel met uitzicht over de zee, stond ik plots te rillen in mijn zomerjurkje....
Aan een warme douche was ik toch al toe want het was een stoffig dagje. Waarschijnlijk vanwege het smeltende asfalt werd er met een strooiwagen een poeder (heel fijn steengruis) op de weg gestrooid en we hadden de pech achter zo een wagen te rijden. Wij en de TR zijn bedolven onder het grijzige stof. Vanuit de salon ‘s avonds genoten van het uitzicht op de zee.