Geen recht stukkie weg

Geen recht stukkie weg...Daar is geen speld tussen te krijgen als je in de bergen rijdt. In Zuid Tirool/Dolomieten is slechts 5% van de grond bewoond of bebouwd. In dit dus nogal dun bevolkte gebied slingeren de wegen zich langs de bergruggen of door dalen en vandaag was het echt zo dat we nog geen 100 meter rechtdoor hebben gereden. Via Caldonazzo klommen we omhoog naar de Passo Vezzena, we herinnerden ons een weg met kleine tunnels door de rotsen, die zijn vervangen door een lange tunnel van 1 kilometer lang, dat was dan ook meteen het meest rechte stuk weg vandaag. We waren van plan om naar de top van de berg te wandelen waar een oud fort op staat en waar we 41 jaar geleden foto’s maakten. Helaas maakten we een vergissing en parkeerden de auto te vroeg waardoor de klim ineens twee keer zo lang en hoog werd. De rechterknie van Wouter tekende protest aan en na drie kwartier hebben we rechtsomkeert gemaakt, jammer. Er zat niets anders op dan verder te wandelen met de auto en dat lukte heel goed. Via een officieel “verboden in te rijden” weggetje (smal, slecht wegdek, boomstammen gestapeld langs de kant) kwamen we bij een recreatiemeertje met klim en avonturenpark uit. Niet dat we van plan waren boom te gaan klimmen of tokkelen, maar wel leuk om naar de verrichtingen van een grote groep kinderen te kijken tijdens het eten van een tosti en het lopen van een rondje om het meer.
De weg ging verder over de alm (op 1000 mtr hoogte gelegen) met verspreid liggende kleine dorpjes. De huizen zijn meestal gestuukt en geschilderd in de meest verrassende kleuren: van mosterd, oker tot kanariegeel, van olijf tot appelgroen, zalm, abrikoos, roze, rood, alle tinten blauw, je kunt het zo gek niet bedenken, een kakofonie van kleur, vaak vaal geworden door de tand des tijds. Alle huizen hebben luiken voor de ramen, vaak balkonnetjes en daar vaak weer bloembakken aan. De huizen liggen tegen de berg aangeplakt en zullen vaak van mooie uitzichten kunnen genieten.
Na enkele kilometers stijgen reden we weer een weg in waar een rond wit bord met rode rand bij stond, er stond echter iets onder geschreven in het Italiaans waaruit ik opmaakte dat dat alleen gold bij slechte weersomstandigheden. Daar was geen sprake van en dit soort weggetjes zijn onze favoriet, dus…. gaan! Het was 7 km lang genieten, goede stuurmanskunst was vereist. De weg was zo smal en de haarspeldbochten zo scherp dat we zelfs de bocht niet altijd in een keer konden nemen. Gelukkig kwamen we geen andere weggebruikers tegen, de bloemen groeiden op de weg, het uitzicht was prachtig als we tussen de bomen uitkwamen en de steilte van de berg ongelooflijk. De gemiddelde snelheid zeer laag, maar wat maakt dat uit, wij hebben alle tijd!
Zo was er een groot deel van de dag voorbij toen we weer bij ons huisje kwamen. Nog een paar uurtjes kunnen genieten van de tuin met het heerlijke uitzicht over het meer en de omliggende bergen.