Zoveel te zien

Toen wij gisteravond bij het restaurant kwamen gingen vier mensen al naar bed, sommigen kwamen helemaal niet eten en anderen beperkten de maaltijd tot toast. Ik heb nergens last van, afkloppen! Er was een bandje, deze keer met een zangeres die de luisteraars uitnodigde om met haar te zingen. De jongste van ons gezelschap wilde wel maar durfde niet goed, uiteindelijk hebben wij samen staan zingen, de band kwam steeds met nieuwe nummers, maar na drie vond ik het welletjes, ik verlangde echt naar mijn bed! Het was toch wel leuk "Tears in heaven" en "I will survive".

Vandaag een lange busreis (wekker ging weer om half zes) naar de laatste hotelovernachting van de rondreis op Java.
Ik heb al aardig wat dingen opgenoemd die we onderweg zien, maar toch:

We passeren zojuist de eerste katholieke kerk die we op Java zien, we hebben daarentegen honderden moskeeën gezien en gehoord. De afgelopen twee dagen liep dat echt de spuigaten uit. Het hotel in Batu was omgeven door moskeeën, 's nachts om drie uur begint het al maar tussen vier uur 's middags en tien uur 's avonds is echt het hek van de dam, een gejammer, niet te kort, ondersteund door getrommel, mijn hemel wat een opdringerig geluid, ze gaan uren door! 75% Van de Javaanse bevolking hangt het islamitische geloof aan. Op Bali zijn we daar van verlost, 90% is Hindoestaans.

Langs de kant van de weg ligt op matten, plastic zeil of platte manden rijst te drogen, maar ook hele maïskolven of de losse korrels, pepertjes, koffiebonen, bamboestokken, rietsuikerstengels en niet te herkennen waar.
Bij de benzinestations in de stad lange rijen brommertjes, in de bergdorpen stalletjes die jerrycans met benzine verkopen.
Veel straatventers en stalletjes, de warongs (eetstalletjes) staan er leeg en verlaten bij vanwege de ramadan.
We rijden nu door een gebied waar veel suikerriet en tabak wordt verbouwd, we passeerden zojuist ook een rubberplantage. Steeds terugkerend zijn de uitgestrekte rijstvelden, wat een zwaar en belastend werk, altijd in de natte grond staan.

Het verkeer in Java is een verhaal apart. De verkeersregels zijn gebaseerd op tolerantie, ik zeg, zonder lef kom je hier niet ver.... Onze chauffeur rijdt uitstekend, met lef maar zonder risico's te nemen, hoewel dat laatste door degenen die voor in de bus zitten niet geheel onderstreept wordt. De ruimte die men neemt om elkaar te passeren is vaak vingerdik (niet vingerlang!) ongelooflijk ook hoe de brommertjes overal tussendoor glippen. De wegen zijn goed maar ook de doorgaande wegens zijn vaak smal, er zijn constant inhaal manoeuvres, van beide kanten.

Ik noemde net het zware werk van de arbeiders op de rijstvelden, langs de weg zien we nog vaak mannen en vrouwen lopen met onvoorstelbaar grote (zware) pakketten, takkenbossen etc. op hun nek of schouders. Arbo kennen ze hier duidelijk niet.

Kunstig zijn de bamboestellages die gebouwd worden als stempels in de bouw en als steigers. Aandoenlijk zijn de kindertjes die opkijken als ze soms merken dat er een bus met blanke mensen voorbij rijdt.
En tussendoor lees ik eens in mijn boek of doe een dutje of schrijf dit verslag....

Wouter is trouwens weer helemaal opgeknapt en ook de anderen lijken nog weinig last te hebben van de ongemakken, ik zag wel opvallend veel mensen met een bord witte rijst bij de lunch...

Aangekomen in onze plaats reden we gelijk door voor een facultatieve excursie, de plantagetour. Deze was erg leuk, we werden verwelkomd door een groep kinderen die mooie versiersels van palmbladeren bij ons opspelden. We kregen een rondleiding door de prachtige tuin/plantage en we kregen uitleg over de koffie, cacao, kruiden, we konden het een en ander proeven en ruiken. Interessant was de uitleg over palmsuiker, we zagen hoe dit uit de bloem wordt getapt en hoe lenige mannen de palmboom in en uit klimmen. Deze gespierde kerels hebben geen last van te hoog cholesterol en een ijzeren conditie! Mooi waren ook de rijstvelden op de plantage. Het is een volledig biologisch bedrijf, niets wordt weggegooid, alles wordt hergebruikt.

Tot slot deden de kinderen een paar dansjes en nodigden ons uit om met hen te dansen, een Indonesisch liedje, zoiets als 'twee emmertjes water halen', een vrolijke boel. Bij de plantage is een opvang voor weeskinderen en kinderen uit arme gezinnen, ze krijgen onderwijs, mooi werk.

Om 6 uur waren we bij ons hotel, ziet er mooi uit, jammer dat het al donker is... en als we morgen vertrekken zal het ook nog behoorlijk donker zijn, om 6 uur, dus nu gauw slapen!